Ontleedkundige studien over de aderlijke bloedvaten in den gezonden toestand / door J.M. Schrant.

  • Schrant, Joannes Matthias, 1823-1864.
Date:
[between 1850 and 1859]
Catalogue details

Licence: Public Domain Mark

Credit: Ontleedkundige studien over de aderlijke bloedvaten in den gezonden toestand / door J.M. Schrant. Source: Wellcome Collection.

Provider: This material has been provided by The Royal College of Surgeons of England. The original may be consulted at The Royal College of Surgeons of England.

    3/44 (page 3)
    Behalve de gemolde kleurloze bloedligchaampjes, ziet men in het vocht velerlei vormen van losse en tot hoogst teedere vliesjes zamenhangende plaat-epitheliumcellen, die wij thans nader willen beschrijven. Het epithelium, dat de binnenoppervlakte der aderen bekleedt, is hetzelfde dat men in de overige bloedvaten aantreft. In kleine vaten, die men gemakkelijk in hun ge- heel onder het mikroskoop kan beschouwen, ziet men het door den vaatwand heen schijnen ‘). In groote vaten ziet men het soms, als een sierlijk mozaïk, op afgepelde laagjes van den binnenvaatwand prijken en aan den vrijen rand der aderklapvliezen vertoont het zich als een heldere zoom. Dit epithelium bezit veel verscheidenheid in zijne vormen, af- hangende van zitplaats en ontwikkeling, doch is steeds plaat- cpithelium. Nu eens vindt men hét, vooral in de kleine vaten, zamen- gesteld uit eenigzins platte, ronde of min of meer door wederzijdsche drukking hoekig gewordene cellen ®), voorzien van tamelijk groote, ronde of ovale, platte, vaak in het midden verdiepte, kernen, die gewoonlijk 1—2 kernlig- chaampjes vertonnen. Dit epithelium gelijkt zeer op dat der weivliezen. De jongste dezer epitheliumcellen bezitten (in water) een helderen inhoud, en soms worden de kernen door water of azijnzuur ingesnoerd. Zoodanige van den vaatwand losgeraakte cellen kunnen van sommige kleurloze bloedligchaampjes niet onderscheiden worden. De oudere, zeer platte, epitheliumcellen vertoonen vaak vetkorreltjes. Soms is het aantal van deze zeer toegenomen, waarbij de kern onzigtbaar wordt of verdwijnt ; ook de celwand zeil kan hierbij verloren gegaan zijn, zoodat alleen een vetkorrel- hoopje de plaats der vroegere cel aantoont. Deze vetveran- dering der epitheliumcellen schijnt vooral binnen kleine vaten voor te komen. Dan eens, vooral in de grootere vaten, ziet men vormen van epitheliumcellen die van de beschrevene zeer afwijken. Deze zijn buitengemeen plat, zoodat zij, op den kant gezien, zich als een fijn .treepje voordoen, in welks midden alleen- soms eene breedere plek, de kern,